কিছু চিন্তা-১জাতিগত বৈশিষ্ট্য আৰু পর্যটন

          বহুদিনৰ আগেয়ে ৰথীন্দ্রনাথ গোস্বামীৰ (ৰথীন মামা) বিদেশ ভ্রমণৰ মনোৰম অভিজ্ঞতাৰে লিখা 'বিদেশী বন্ধুৰ দেশত' নামৰ কিতাপখন পঢ়িছিলোঁ আৰু ভাল পাইছিলোঁ। বাৰেৰহণীয়া অভিজ্ঞতাৰে সমৃদ্ধ এনে কিতাপ বা লেখাৰ প্রতি তীব্র আগ্রহ ইয়েই বোধহয় জন্ম দিছিল। তেতিয়াৰপৰা মাজে-সময়ে কাকতে-আলোচনীয়ে প্রকাশিত বিভিন্নজনৰ বিদেশ বা কোনো নতুন ঠাই ভ্রমণৰ কাহিনী পঢ়ি ভাল পাওঁ। এনে লেখা বা কিতাপত লেখকে ঠাইডোখৰৰ লগতে তাৰ মানুহখিনিৰ বিষয়ে যি যি ভাল মন্তব্য দিয়ে তাক দেখি সেই ঠাইলৈ নিজে এবাৰ যাবলৈ মন যায়। অর্থাত্‍ কোনো ঠাইৰ মানুহৰ শলাগিবলগীয়া সময়ানুৱর্ত্তিতা, আন কাৰোবাৰ অতিথিপৰায়ণতা, কোনো জাতিৰ পৰিপাটী জীৱনশৈলী নাইবা কাৰোবাৰ সাংস্কৃতিক বৈশিষ্ট্যই সকলোকে আকর্ষণ কৰে যাৰ বাবে মানুহে সেই ঠাই ফুৰিবলৈ ইচ্ছা কৰে। ইয়াৰ প্রভাৱ পৰোক্ষ বা প্রত্যক্ষভাৱে সেই দেশৰ পর্যটন ক্ষেত্রখনৰ ওপৰত পৰে। ভাৰতীয় হিচাপেই হওক বা অসমীয়া হিচাপেই হওক, বিভিন্ন দেশৰ লোকৰ দৰে আমাৰো কিছুমান নিজা গুণ বা বৈশিষ্ট্য আছে। আমি আমাৰ জাতিটোৰ দোষ প্রায়ে খুচৰি থাকোঁ কিন্তু গুণ কি কি আছে তাক বেছিভাগ সময়তে বিচাৰ নকৰোঁ। যদি আমি আমাৰ জাতিগত চাৰিত্রিক গুণসমূহ বিচাৰি উলিয়াই তাৰ বিকাশৰ চেষ্টা কৰোঁ সেইটো নিশ্চয়কৈ পর্যটন উদ্যোগটোৰ বাবে বৰ লাভজনক হ'ব। তাৰ বাবে আমি প্রথমে নিজেই আমাৰ যোগাত্মক জাতিগত দিশসমূহ বিচাৰি উলিওৱাৰ প্রয়োজন হ'ব। কিন্তু আমাৰ প্রত্যেকজন লোকে এই কথা হৃদয়ংগম কৰি সেইমতে কাম কৰিলেহে এই উদ্দেশ্য সিদ্ধি হ'ব।

এখন উপন্যাসৰ কথাৰে

          'অসীমত যাৰ হেৰাল সীমা'--- এই নামটোতেই কিবা এক অদ্ভূত যাদু সোমাই আছে। শব্দকেইটা শুনাৰ লগে লগে সকলো মনোযোগ সেইফালে গুচি যায়। মানে এক আকর্ষনী শক্তিৰে শুনোঁতাজনৰ মনটো ই টানি নিয়ে নিজৰ ফালে। কাঞ্চন বৰুৱাৰ (ভুৱন মোহন বৰুৱা) এই যুগজয়ী উপন্যাসখন ষষ্ঠ কি সপ্তম শ্রেণীত থাকোঁতেই প্রথম পঢ়িছিলোঁ, বৰদেউতাৰ কিতাপৰ আলমাৰিৰপৰা উলিয়াই। শব্দবোৰে চকুৰ আগত এখন এখনকৈ জীৱন্ত ছবি আঁকি গৈছিল। নিজকে নায়কৰ (চন্দন) ঠাইত কল্পনা কৰি ৰোমাঞ্চিত হৈছিলো। 'শুকুলা'ৰ পিঠিত উঠি পলকতে বকুলপুৰ পাইছিলোগৈ, কাঞ্চনমতীৰ পাৰে পাৰে ঢপলিয়াই ফুৰিছিলোঁ, কমল সৰোবৰৰ পদুম পাতৰ নিয়ৰ টোপালত জুখিছিলোঁ বেলিৰ তেজ।

পাছত কিতাপখন কেইবাবাৰো পঢ়িছোঁ। প্রতিবাৰেই ৰোমাঞ্চিত হৈছোঁ একেদৰে। অনুভৱ কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিছোঁ চম্পাৰ বুকুৰ 'গৰুগাড়ীৰ লিক'যেন দাগকটা ঘাৰ যন্ত্রণা আৰু সপোনৰ ৰং হেৰুৱা এদল সৰল মানুহৰ বুকুৰ বেদনা। কিতাপখন পঢ়ি বহু ঠাইত আমোদ পাওঁ আৰু সৰহখিনি ঠাইত শব্দবোৰে চকুপানীবোৰ জোকাই থাকে। তেতিয়া হয়তো আত্মাভিমানী আৰু দৃঢ় গৌৰীয়ে আখৰৰ মাজৰপৰা ওলাই আহি মোৰ কান্ধত হাত থয়। কি সংলাপ! কি দৃশ্যপট!!

          আজিলৈকে বহুকেইজন লেখকৰ বহুসংখ্যক উপন্যাস পঢ়িছোঁ। তাৰে ভিতৰত মোৰ আটাইতকৈ প্রিয়, যিকোনো সময়তে আৰু বাৰে বাৰে পঢ়িলেও আমনি নলগা কিতাপখনেই 'অসীমত যাৰ হেৰাল সীমা'।

(১৮/৭)